موفقیت چشمگیر فتوسنتز مصنوعی: تبدیل دی اکسید کربن به پلاستیک و سوخت زیستی

دانشمندان آزمایشگاه ملی لاورنس برکلی دانشگاه کالیفرنیای آمریکا، یک سیستم دوگانه متشکل از باکتری ها و نانو سیم های نیمه هادی برای شبیه سازی فتوسنتز در ابعاد بسیار ریز ایجاد کرده اند. به زعم پژوهشگران، این دستگاه همه کاره که ورودی آن آب، نور خورشید و گاز دی اکسید کربن است، خروجی بسیار پربازدهی داشته است. خروجی این دستگاه شامل واحدهای ساختاری پلاستیک زیست تجزیه پذیر، انواع دارو و حتی سوخت زیستی است.

برای مشاهده متن کامل خبر به ادامه مطلب بروید

با وجود پیشرفت های فزاینده ی استفاده از انرژی های نو به عنوان بخش بزرگی از صنایع تولید انرژی، از دید دانشمندان روند تولید و انتشار گاز دی اکسید کربن به جو زمین، هنوز هم می تواند پیامدهای منفی زیادی داشته باشد، پیامدهایی که شاید بسیار قبل از آن چه پیش بینی می شود، اتفاق بیفتند.

یکی از روش های پیشگیری از انتشار وسیع دی اکسید کربن، استفاده از پلیمرها یا اسفنج ها برای مسدود کردن آن در محل هایی نظیر بالای دودکش های کارخانه هاست. برخی دانشمندان از این هم فراتر رفته و در صدد ابداع روش هایی هستند که با آن ها بتوان دی اکسید کربن را به مواد بی ضرر برای جو، نظیر کربنات کلسیم یا سوخت زیستی مانند متانول و ایزومتانول تبدیل کرد. با این وجود، این تلاش ها هنوز در مرحله آزمایشگاهی، بهره وری چندان بالایی از خود نشان نداده اند.

ما این بار با الهام گرفتن از طبیعت، دانشمندان در صدد تبدیل دی اکسید کربن به گستره وسیعی از مواد بی ضرر و تنها با استفاده از آب و نور خورشید هستند. فتوسنتز مصنوعی پدیده ی جدیدی نیست (پیشتر این عمل با تجزیه آب به دو عنصر هیدروژن و اکسیژن و تولید اسید فرمیک انجام گرفته است) نکته منحصر به فرد این عمل کارآیی و بازدهی بالای این روش نسبت به همه روش های شناخته شده گذشته است.

پیدونگ یانگ که به همراهی کریستوفر و میشله چانگ، سرپرستی این پروژه را بر عهده دارد، می گوید: “این سیستم صنعت انرژی و مواد شیمیایی را به شدت زیر و رو خواهد کرد. در این روش دیگر نیازی به استخراج نفت از زیر زمین نیست، بلکه می توان آن را از مواد کاملا قابل جایگزینی ساخت.” این اختراع از دو نوع متفاوت باکتری که میان آرایه های نانو سیم های سیلیکون و تیتانیوم جای می گیرند، استفاده کرده است. نانو سیم سیلیکونی مانند یک سلول خورشیدی بسیار ریز، با به دام انداختن انرژی خورشیدی، الکترون آزاد می کند. این الکترون ها توسط باکتری بی هوازی به نام Sporomusa ovate جذب می شود و پس از ترکیب با آب به “استات” یک ترکیب پرکاربرد و پیشران[۱] شیمیایی تبدیل می کند. در این میان بخش تیتانیومی دستگاه، با جذب بار مثبت آن را برای استخراج اکسیژن از آب مورد استفاده قرار میدهد. این اکسیژن توسط باکتری مهندسی ژنتیک شده E.Coli برای سنتز مواد شیمیایی دلخواه به کار گرفته می شود. آرایه نانوسیم ها به شکلی طراحی شده است که بتواند از این باکتری ها محافظت کند. این آرایه باکتری ها را در محیطی نظیر علف های بلند طبیعی قرار داده است تا این باکتری های حساس به اکسیژن بتوانند در شرایط نامطلوب زیستی گازهای حاصل از عمل سنتز، زنده بمانند.

یانگ معتقد است: “در حال حاضر تلاش ما روی توسعه نسل دوم این سیستم است که میزان تبدیل انرژی خورشیدی آن حدود سه درصد است. زمانی که بتوانیم میزان بهره وری دستگاه مان را به ۱۰ درصد برسانیم، این دستگاه قابلیت تجاری سازی پیدا خواهد کرد.”