جنگل ویران

جنگلی میبینم    پر درخت پر ز چمن

وز درون جــنگل    گل و انبوه علف

لانه مرغک ناز    در درون جنگل

مرغ آواز داده     با صدای ناله

ناله ای در دل اوست   پر زغصه پر زدرد

درد را درمان نیست    این همه تیغ سترگ

تبر گشنه و سرد       با دو دست یاران

میزند بر جنگل       تا کند جان درخت

آن طرف دیدن دود     آن طرف برق کبود

هیچ اندیشه نیست     که چرا جنگل بود

همه جای جنگل         پر شد از ضرب تبر

دگر از جنگل سبز       هیچ نماند جز یک تبر

ساختمانها بیدار      جاده ها در دست است

جنگل زار و نگون   خشکید از دست جنون

شهر های تازه     این نوید فرداست

نفس ما چرا      خفته است از دل و یاد

یادآن جنگل سبز    رفته از یاد به باد